Kanker in Beeld in het leven van Nel Hoogmoed

“Zingen geeft me energie en verdiept mijn emotie. Het dwingt me stil te staan bij wie ik ten diepste ben als mens. Na afloop ben ik voldaan en stil. Ik voel me deel van een groep die ertoe doet. “Take oh take me as I am!”

Vier jaar geleden kreeg ik borstkanker. Twee jaar later darmkanker. De angsten kregen me in hun greep. Tijdens de eerste chemokuur hoorde ik van het bestaan Zingen voor je Leven Hilversum. Dit koor zingt in Viore waar veel van mijn lotgenoten hadden troost en aandacht vonden in gespreksgroepen, workshops en therapieën. In die tijd was ik op zoek naar een mogelijkheid om me te ontspannen en een gewillig oor. Bij een bezoek aan het Singer Museum in Laren zag ik de aankondiging van een Kerstconcert door het koor van Zingen voor je Leven Hilversum. Daar ben ik gaan luisteren. Ik werd meteen getroffen door de levenskracht en het plezier van de zangers. Vervolgens heb ik me samen met een goede vriendin aangemeld.

Al mijn hele leven speelt de wens om in een koor te zingen. Mijn moeder was een dragende alt in een kerkkoor, mijn vader in de kerk. Thuis werd veel naar koormuziek geluisterd. Mij wilde niemand hebben, omdat ik moeilijk wijs houd. Bij het koor van Zingen voor je Leven speelt dat geen rol. Het is net een heerlijk warm bad waarin ik terecht ben gekomen. Als ik binnenkom en me voeg bij het gezelschap voel ik me thuis en ontlast van de druk om gewoon te doen. Mijn koorgenoten accepteren me om wie ik ben.

Inmiddels zing ik nu zo’n twee jaar bij Zingen voor je Leven Hilversum en geniet met volle teugen. De afwisseling tussen vrolijke meezingers en gedragen nummers bevalt me erg goed. Ook de aandacht die Meike, onze dirigente geeft, aan het gebruik van de stem. Net echt, denk ik dan! Kijk mij nou. Nu ben ik zeventig en moest ik kanker krijgen om te mogen zingen. Soms huil ik zachtjes van geluk en ontroering. Een heel fijn moment was het toen een van mijn koorgenoten haar verbazing uitte, toen ik een van de moeilijke nummers uit volle borst mee kon zingen. Ik had thuis flink geoefend. Maar er zijn zo veel van die ontroerende momenten. Bijvoorbeeld het zingen bij uitvaarten, het zingen voor mensen die ziek zijn. Maar ook de troost die we elkaar bieden als het leven ons even niet toelacht.

In Hilversum zingen we op vrijdagmorgen een keer in de veertien dagen. Ik kijk er altijd naar uit, ook als het in de periode die eraan vooraf is gegaan, wat moeilijker was. Want bij het koor hoef je niet altijd vrolijk en gelukkig te zijn. En als je dat wilt kun je aandacht voor jezelf vragen. Ik vind het heel erg prettig om even “onder ons” te zijn. Even om me heen te kijken en te zien dat ik niet de enige ben, die het lastig heeft. Maar ook om te ervaren welk een levenskracht ieder van ons heeft. Tijdens het zingen knikken wij elkaar dikwijls bemoedigend toe.

Zingen geeft me energie en verdiept mijn emotie. Het dwingt me stil te staan bij wie ik ten diepste ben als mens. Na afloop ben ik voldaan en stil. Ik voel me deel van een groep die ertoe doet. “Take oh take me as I am!”