Kanker in Beeld in het leven van Tonny Adriaens-van der Ham

Het meedoen aan een activiteit van Kanker in Beeld roept bij mij herinneringen op aan de tijd dat Kanker in Beeld nog niet bestond! De eerst confrontatie met borstkanker in 1992 drukte mij met de neus op het zeer onaangename feit ‘dat ik hier iets mee moest’. Een folder wees mij op de School voor Imaginatie, opgericht door Jan Taal, voor groepsondersteuning bij kanker, maar helaas… geen groep. In 1998 werd de eerste grote tentoonstelling in de Oude Kerk in Amsterdam georganiseerd, en bij de tweede, in 2003 trad een koor ‘voor en door’ kankerpatiënten op, en ik vond het toen helemaal niks. Ga je dan ook nog zingen als je kanker hebt?
Dit is nou precies de reactie die ik in mijn contacten ook tegen kom: “….in een groep met kankerpatiënten?, …. blij dat ik het achter de rug heb…, … zeker al die zielige verhalen…, of ….. ik beschouw mezelf niet als patiënt”.
Waarom heten die koren dan (inmiddels 30 in Nederland, en zelfs in Duitsland) “Zingen voor je Leven”? Ja, juist: LEVEN.

Maar toen.
We hebben in 2014 een koor opgericht in Hoogeveen (waar ligt dat? Drenthe!) en zijn we wegens succes het Toon Hermanshuis uitgebonjourd! We waren te groot gegroeid en maakten te veel herrie voor de andere gebruikers van het pand. Wauwww! Daar kun je toch trots op zijn! Wat een energie, en er wordt over ons gesproken. Zelfs bij de opening van de Nieuwe Borstkanker kliniek in Hoogeveen zong de burgemeester spontaan mee in ons koor.
Wij zijn nu te vinden in het prachtige oude kerkje in Echten (bij Hoogeveen) en zingen om de twee weken. Er is een “3-vrouwsschap” dat de organisatie in handen heeft en we hebben een zeer gemotiveerde dirigent (Ronald Visser). Om zijn woorden te gebruiken “… we zingen om te beginnen mantra’s uit verschillende culturen; weinig tekst, gericht op wat er in jou geleefd wil worden, van diepe pijn tot intense vreugde”.

Van verdriet naar samen en kracht; dat is wat het koor mij geeft.